Η ψυχοσύνθεση του εκδιδόμενου ατόμου
Οίκοι ανοχής, πεζοδρόμιο, call-girls, escorts, εκδιδόμενες, ιερόδουλες, πουτάνες, πεταλουδίτσες της νύχτας, καλντεριμιτζούδες, γυναίκες με αμοιβή, πόρνες και η λίστα συνεχίζεται...
Μια πόρνη 14 μόλις ετών έλεγε ότι όταν ανοίξει μια πόρτα, είναι δύσκολο να την κρατήσεις αμπαρωμένη.
Αγώνας για ψυχική διαύγεια, σωματική ακεραιότητα, διανοητική ισορροπία.
Είναι όμως το εκδιδόμενο πρόσωπο όντως ψυχρό και παγωμένο στη βάση του? Σε τι βαθμό το άτομο αποκληρώνει πλήρως τα συναισθήματά του και λειτουργεί με έναν σκληρό διακόπτη όπου σε καθημερινή βάση καλείται να κάνει διάσπαση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του?
Είναι ένα ζήτημα περίπλοκο και πολυπαραγοντικό, λεπτό θέμα και εύθραυστο, όπως και η ψυχοσύνθεση ενός τέτοιου ανθρώπου.
Υπάρχει μια θεωρία η οποία λέει ότι αυτό που διαχωρίζει τη μέση γυναίκα από μια εκδιδόμενη, είναι αυτή η τρομερή ικανότητα του διαχωρισμού του συναισθήματος, το οποίο αποτελεί τη βάση του ανθρώπου προκειμένου να λειτουργεί εύρυθμα σε μια κοινωνία. Οπότε θα πάρουμε ως παράδειγμα ένα μυαλό θεωρητικά παρθένο και θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε μέσω ποιων διαδικασιών εισέρχεται στην πορνεία και την εξέλιξη της μετέπειτα ψυχολογικής του κατάστασης με την πάροδο του χρόνου.
Η οικονομική ανάγκη έρχεται σε πρώτη θέση στη λίστα με τις αιτίες και δεν θα μπορούσε να είναι πιο απλή η εξήγηση, καθώς η έξαρση της πορνείας παρατηρείται κυρίως σε χώρες/περιοχές όπου το επίπεδο ζωής είναι εξαιρετικά υποβαθμισμένο, δίχως αυτό να αποκλείει τις εξαιρέσεις. Βασικό σημείο είναι το να εξετάσουμε την κουλτούρα της χώρας, τη νομοθεσία που είναι σε ισχύ και την οικονομική κατάσταση της χώρας για την οποία μιλάμε.
Έχοντας αυτό ως βάση, το επόμενο βήμα είναι η βουτιά στο άδυτο της παιδικής ηλικίας και των τραυμάτων που προκύπτουν ιδίως τα πρώτα χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου. Το στοιχείο κλειδί εδώ είναι η ψυχοτραυματολογία του εκδιδόμενου ατόμου. Μια μελέτη ανάμεσα σε 200 εκδιδόμενες γυναίκες έδειξε ότι υπήρχε τρομερά αυξημένο ποσοστό παιδικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης. Εκτιμάται ότι το 60% των γυναικών είχε κακοποιηθεί από τουλάχιστον 2 άτομα με μέση διάρκεια 20 μήνες και τα 2/3 κακοποιήθηκαν από τον πατέρα τους. 70% δήλωσε ότι η παιδική τους ηλικία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιλογή της διεξόδου της πορνείας.
Από έρευνα που διεξήχθη στο Αμβούργο τα νούμερα παραμένουν σοκαριστικά. 83% των εκδιδόμενων δήλωσε ότι έχει παιδικά τραύματα εκ των οποίων το 48% οφείλεται στην σεξουαλική παιδική κακοποίηση.
Η σχέση μεταξύ παιδικού τραύματος και προβληματικών προσωπικών σχέσεων στη μετέπειτα ζωή του ανθρώπου παραμένει άρρηκτη.
Εάν θέλουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τις συνέπειες αυτής της μορφής του τραύματος, χρειάζεται να εμβαθύνουμε στους μηχανισμούς άμυνας που αποκτάει ο εγκέφαλος και πως τα καταπιεσμένα συναισθήματα δημιουργούν την απώλεια σημαντικών λειτουργιών στο μυαλό.
Τα άτομα αυτά καθώς μεγαλώνουν, αποκτούν μια ανθυγιεινή ιδέα για τη βία που προκαλεί μια αίσθηση ασφάλειας που σταδιακά τους αποτρέπει από το να έχουν μια θετική αντίληψη για τον εαυτό τους. Σε αυτό το στάδιο ελλοχεύει ο κίνδυνος το ίδιο το άτομο να χάσει κάθε σταγόνα αυτοπεποίθησης και να απορροφά τη βία πολύ πιο εύκολα με αποτέλεσμα να διαμορφώνεται μια συμπεριφορά αυτοκαταστροφική, Στην πορεία το άτομο αυτοεκφυλίζεται. Τα περισσότερα θύματα αντιμετωπίζουν μια βαθιά αίσθηση απόγνωσης, απομόνωσης και ενοχής ως προς τον εαυτό τους και ψάχνουν διαφυγή.
Η εκτόξευση της αδρεναλίνης και της αίσθησης της άμεσης ανταμοιβής λειτουργούν ψευδώς θεραπευτικά για το άτομο οδηγώντας το στη μόνιμη αναζήτηση αυτής.
Μία αυτοκαταστροφική συμπεριφορά με την υποσυνείδητη ανάγκη αναβίωσης του τραύματος είναι και ο δρόμος της πορνείας. Η συνεχής έκθεση στον κίνδυνο δημιουργεί μια ψεύτικη αίσθηση ανακούφισης και το άτομο θεωρεί ότι έχει υπό τον έλεγχό του την κατάσταση. Σε τι ποσοστό όμως είναι εφικτό να έχεις τον έλεγχο όταν μιλάμε για ένα ζήτημα που από την αρχή ως το τέλος πάει αντίθετα με την φυσιολογική λειτουργία του εγκεφάλου και προκαλεί ανεξέλεγκτα συναισθήματα?
Ένα απλό και βατό παράδειγμα είναι ένα περιστατικό βιασμού. Μέσω της συνεχούς έκθεσης στη δουλειά αυτή, όταν το άτομο βρεθεί αντιμέτωπο ξανά με έναν άγνωστο σε ένα ξένο περιβάλλον, εφόσον ο βιασμός δεν συμβεί, διαμορφώνεται λανθασμένα η λογική του ''έχω ξανά τον έλεγχο σε μια κατάσταση που προηγουμένως δεν είχα'' και αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο μηχανισμός άμυνας της διάσπασης των συναισθημάτων ξεκινάει να γίνεται όλο και πιο έντονος. Αποσύνδεση από το περιβάλλον, είμαι εκεί αλλά παράλληλα δεν είμαι, ακούω τον απέναντί μου όμως βρίσκομαι αλλού.
Ένα κρίσιμο σημείο εδώ είναι η σταδιακή ανικανότητα διαχείρισης του άγχους λόγω επαναλαμβανόμενων τραυμάτων. Σε γενικά πλαίσια κατά καιρούς, έρευνες έχουν δείξει ότι οι τραυματικές εμπειρίες οδηγούν σε μόνιμες βλάβες στον εγκέφαλο.
Σε έρευνα του Abramovich το 2005, γράφτηκε ότι η σεξουαλική παιδική κακοποίηση εν αντιθέσει με άλλα παιδικά τραύματα πυροδοτούν μοτίβα στην σεξουαλική συμπεριφορά ενός ανθρώπου που χαρακτηρίζονται από την ακολασία.
Σημαντικός πυλώνας είναι επίσης και η προβληματική κατάσταση στο σπίτι όπου το άτομο συμβιώνει με οικογενειακά πρόσωπα. Σε μία έρευνα στη Νορβηγία (Pedersen and Hegna 2003) βρέθηκε ότι ο χωρισμός των γονέων σε συνδυασμό με την έκθεση στο αλκοόλ αυξάνουν σε μεγάλο βαθμό τις πιθανότητες ένα άτομο να στραφεί προς την ενοικίαση του σώματός του και για τα δύο φύλα.
Μερικές από τις πιο συνηθισμένες συμπεριφορές που συναντάμε στα εκδιδόμενα άτομα είναι η μετατραυματική διαταραχή του στρες, η κατάθλιψη, η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή, ο εθισμός στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ, αυτοκτονικές τάσεις, εκρήξεις θυμού είτε βίας, κ.ο.κ.
Ασφαλώς υπάρχουν περιπτώσεις όπου τέτοιες συμπεριφορές εκδηλώνονται απειροελάχιστα όμως μένει η δυσκολία στην ένδειξη εμπιστοσύνης ως προς άλλα άτομα, η καχυποψία, η μανία καταδίωξης, η δυσθυμία, η εκδήλωση εσωτερικευμένου θυμού για το άλλο φύλο.
Επίσης μια συμπεριφορά που εκδηλώνεται συχνά είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης απέναντι στον θύτη/ μαστροπό/ προαγωγό. Πολλές γυναίκες έχουν δηλώσει μια αίσθηση απέραντης ευγνωμοσύνης και συμπάθειας απέναντι στο άτομο που τις εξέδιδε.
Σημαντική λεπτομέρεια είναι το ότι αναλόγως τη βαθμίδα στην οποία δουλεύει ένα άτομο, έχουμε τα ανάλογα ζητήματα που προκύπτουν. Όπως φερ' ειπείν η εξάρτηση στα ναρκωτικά συναντάται πιο συχνά σε άτομα που εργάζονται στο δρόμο είτε σε οίκους ανοχής, καθώς επίσης και οι ψυχικές διαταραχές που ακμάζουν σε αυτά τα επίπεδα.
Η διαφορά στα ποσοστά βίας από την πλευρά των πελατών είναι τεράστια εάν για παράδειγμα θέλουμε να συγκρίνουμε ένα άτομο που εργάζεται σε οίκο ανοχής και ένα άτομο που εργάζεται ως συνοδός πολυτελείας καθώς με βάση στοιχείων οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις σε μια κοινωνία, λόγω της πίεσης που δέχονται, εκδηλώνουν πολύ πιο συχνά κακοποιητικές/βίαιες συμπεριφορές.
Δίχως αυτό να συνεπάγεται άμεσα με το γεγονός του ότι μια άνετη οικονομική κατάσταση καθιστά έναν άνθρωπο ακίνδυνο. Όλο το ζήτημα εδώ κατά βάθος στηρίζεται στα ποσοστά.
Εν κατακλείδι, το εκδιδόμενο άτομο αποτελεί ένα μπουκέτο πολλών πραγμάτων, σύνθετων μηχανισμών άμυνας και ιδιαίτερης ψυχοσύνθεσης.
(η πλήρης καταγραφή των δεδομένων είναι κάτι ανέφικτο καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι της πορνείας μένει στο σκοτάδι, άρα η δυνατότητα συλλογής πληροφοριών περιορίζεται.)
Malvina
What Country Has The Most Prostitution: A Comprehensive Analysis by LegalScoops Editors
Associations between childhood maltreatment and sex work in a cohort of drug-using youth by Jo-Anne Madeleine Stoltz, Kate Shannon, Thomas Kerr, Ruth Zhang, Julio J.S Montaner, Evan Wood
Sociology of Sex Work, Ronald Weitzer
Trauma as Pre-condition and Consequence of Prostitution,Dr. Kraus
Abramovich,2005, Childhood sexual abuse as a risk factor for subsequent involvement in sex work: A review of empirical findings
Διάβασα το κείμενο με προσοχή. Η επίκληση παιδικών τραυμάτων ως κύρια αιτία διεξόδου στην πορνεία καλύπτει μεν μια μεγάλη γκάμα εκδιδόμενων ατόμων, όχι όμως και των δυτικο-αναθρεμμένων εκδιδόμενων της Gen Z.
ReplyDeleteΕίναι ενδεικτικό άλλωστε το γεγονός ότι τα τελευταία 2-3 χρόνια ξεπετάγονται όλο και συχνότερα call-girls με εμφανή μόρφωση (όπως εσύ), κι όσο κι αν προσπαθήσεις, δε θα με πείσεις ότι κάποια που πέρασε στο πανεπιστήμιο, τα κατάφερε κουβαλώντας βαθιά παιδικά τραύματα.
Όχι ότι αποκλείεται κάποιος με γαμημένη παιδική ηλικία να περάσει στο πανεπιστήμιο, αλλά διάολε αν τα καταφέρει, αυτό σημαίνει ότι έχει τόσα κιλά χάλυβα στο χαρακτήρα του που μόνο προς τα πάνω μπορεί να πάει μετά.
Άρα καταλήγουμε στο ότι ΟΧΙ η Gen Z δεν εκδίδεται γιατί έχει παιδικά τραύματα. Η γνώμη μου είναι ότι εκδίδεται γιατί λούζεται τις επιπτώσεις του καπιταλισμού, της παγκοσμιοποίησης και του νεότερου κύματος φεμινισμού.
Η εργασία στο σεξ για τη γενιά Z δεν μπορεί να αποδοθεί σε έναν μόνο αιτιακό παράγοντα, όπως τα παιδικά τραύματα ή η επίδραση του καπιταλιστικού συστήματος. Αν και οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες σίγουρα έχουν αντίκτυπο, η επιλογή αυτή συχνά αποτελεί συνάρτηση προσωπικών αποφάσεων, αναγκών και των ευκαιριών που προσφέρει το σύγχρονο κοινωνικό πλαίσιο. Η διευρυμένη πρόσβαση στην εκπαίδευση και η ευχέρεια συμμετοχής στην διαδικτυακή πορνεία έχουν διευκολύνει τη συμμετοχή νεαρών ατόμων στην εργασία του σεξ, προσφέροντάς τους μεγαλύτερο αίσθημα ελέγχου και ανεξαρτησίας.
ReplyDeleteΤαυτόχρονα, η σύγχρονη κοινωνία δημιουργεί νέες δυνατότητες αυτονομίας μέσω του σώματος και της σεξουαλικότητας, αναδεικνύοντας το σεξ ως μια επιλογή αυτοεκπλήρωσης ή οικονομικής ενίσχυσης, πέρα από την έννοια της σεξουαλικής εκμετάλλευσης ή των παιδικών τραυμάτων. Κατά συνέπεια, η ενασχόληση με την πορνεία για τη γενιά Z συνιστά το αποτέλεσμα μιας σύνθετης αλληλεπίδρασης παραμέτρων, οι οποίες περιλαμβάνουν όχι μόνο κοινωνικές πιέσεις, αλλά και την ατομική ανάγκη για επιβίωση και αυτοδιάθεση.