Να (αγγί)Ζει κανείς ή να μη (αγγί)Ζει?
Δεν θα τους ξαναδώ και ούτε θα τους ακούσω. Αυτή η πραγματικότητα με σφίγγει στο λαιμό.Κι όμως, παραμένουν εδώ. Στο σώμα μου, στα χείλη μου, στα χέρια μου. Κι αν το άφησα για λίγο στο πίσω μέρος του μυαλού μου, έρχεται πάντα κάτι, μια μυρωδιά, ένα βλέμμα, να μου το θυμίσει. Τα σώματα τους είναι χαραγμένα πάνω μου, σαν ανεξίτηλοι λεκέδες που δεν ξεθωριάζουν. Το δέρμα τους, ω, το δέρμα τους… Δεν ήταν απλώς δέρμα. Ήταν χώρος, χώρος που τον καταλάβαινες με την πρώτη στιγμή της επαφής, χώρος γεμάτος ανάμεικτες σκέψεις και ανάγκη, γεμάτος όλο το βάρος του κόσμου που μερικοί κουβαλούσαν αλλά δεν το έδειχναν ποτέ. Όμως εγώ το είδα. Το ένιωσα με κάθε πόρο του κορμιού τους. Κάθε σημείο τους, κάθε αγκάλιασμα, κάθε γραμμή του δέρματος τους έλεγε μια ιστορία που δεν πρόλαβαν να πουν. Τα μάτια τους… Ένα βλέμμα που με κάνει να αισθάνομαι χαζή καθώς αδυνατώ να το περιγράψω. Δεν ήταν ποτέ ήρεμα, δεν ήταν ποτέ ευγενικά. Ήταν άγρια, γεμάτα απογοήτευση και ηδονή, γεμάτα ερωτήματα που έμειναν χ...
