'Ενα απόγευμα στο Μεταξουργείο

Ξανά περνάω τον ίδιο δρόμο γεμάτο λακούβες, χαρτάκια πεταμένα εδώ κι εκεί, περίεργα πρόσωπα να κοιτάζουν καθώς ο ήχος του τακουνιού είναι οριακά εκκωφαντικός.
Δεν θα αλλάξει ποτέ η περιοχή αυτή λέω από μέσα μου, η Κεραμέων της ακολασίας και των βογγητών από τα δωμάτια των δύο ξενοδοχείων που είναι αντικριστά το ένα με το άλλο. Πόσα ζευγάρια πόδια έχουν πατήσει σε αυτό το πεζοδρόμιο θα ήθελα να μάθω, πόσες γυναίκες και όχι μόνο έκαναν αυτά τα λίγα βήματα από το ταξί ή το αμάξι του οδηγού σκεπτόμενες ''έλα, δώσ' τα όλα, όλα θα πάνε καλά'' και περνώντας από τη ρεσεψιόν, πήραν το ασανσέρ και βρέθηκαν σε μια πόρτα απ' έξω να χτυπούν με το χέρι τους διακριτικά. 
Όλα αυτά τα μάτια που παρατηρείς στα ξενοδοχεία έχουν το δικό τους ιδιαίτερο βλέμμα. Άλλα είναι αθώα, άλλα έντονα, άλλα τρομαγμένα, άλλα πονηρά. Άλλα προκαλούν ηδονή στον απέναντί τους μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, άλλα προσπαθείς να τα ψυχολογήσεις μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων και άλλα τα αποφεύγεις πριν καν να κοιτάξεις καθώς ίσως βρεθείς αντιμέτωπος με έναν χείμαρρο συναισθημάτων.
Το ξενοδοχείο για εμένα είναι ένας κόσμος διαφορετικός από τον έξω κόσμο, έχει το δικό του μικροκλίμα, τους δικούς του ήχους και τις δικές του μυρωδιές. Θυμίζει μια κουβέντα που μου έλεγαν αρκετοί πελάτες, ''ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά από το μπουρδέλο'', απορώ πώς ξεχνάς κάτι τέτοιο ούτως ή άλλως.

Τα χαμηλά φώτα σε κάποια ξενοδοχεία έρχονται και δένουν μαζί με όλη την υπόλοιπη ατμόσφαιρα που σου δίνει μια σύντομη ιδέα για το τι σε περιμένει, οριακά καυλώνεις η ίδια με τον εαυτό σου.
Σιγά σιγά ξεκινάς να ακούς τα βογγητά από τα διπλανά δωμάτια, μερικές φορές ακούγονται σφαλιάρες, οι οργασμοί των αντρών, la petite mort. Μερικές φορές βέβαια, για του λόγου το αληθές, έχω μια έντονη παρόρμηση να χτυπήσω την πόρτα και να ρωτήσω ''παιδιά όλα καλά ή να φωνάξω ασθενοφόρο?'' 
Πολύ συχνά όταν το ραντεβού εξελίσσεται την ώρα που δύει ο ήλιος, εάν βρίσκομαι σε όροφο που είναι ψηλά, κάθομαι για λίγα δεύτερα και χαζεύω το πορτοκαλί φως που παίζει με τα σύννεφα, εάν είναι και φθινόπωρο ακόμα καλύτερα.. Είπαμε δεν είμαι λάτρης της ζέστης και προσπαθώ να την αποφεύγω.
Μόλις βγω από την πόρτα, όσα έγιναν έχουν μείνει εκεί. Τα τακούνια μου προκαλούν ελαφρύ γλυκό πόνο στα πόδια, όλοι βρίσκονται ακόμα στα δωμάτια. Φτάνω στο ασανσέρ, όλα μου θυμίζουν την ίδια πόρτα που περνάω κάθε μέρα κι ας είναι διαφορετική. Η αδρεναλίνη και η περιέργεια για το άγνωστο έχουν πέσει καθώς η μέρα τελειώνει.
Μπαίνω στο ταξί και σκέφτομαι ποιες πόρτες θα ανοίξω αύριο.


Malvina